Bankalar, özel finans kurumları ve diğer mali kurumların tahsili gecikmiş alacaklarının satın alınması, yeniden yapılandırılarak tahsil edilmesi amacına yönelik faaliyet gösteren şirketlerdir. Söz konusu şirketler, 1 Kasım 2006 Tarihinde 26333 sayılı Resmî Gazete‘de yayınlanan VARLIK YÖNETİM ŞİRKETLERİNİN KURULUŞ VE FAALİYET ESASLARI HAKKINDA YÖNETMELİK ile yasal faaliyetlerine başlamışlardır.
Yönetmelik 5 Bölüm ve 20 Maddeden oluşmaktadır. Bu Yönetmelik, 5411 sayılı Bankacılık Kanunu’nun 93 ve 143 üncü maddelerine dayanılarak hazırlanmıştır.[1] Bu alanda faaliyet gösteren yerli ve yabancı olmak üzere toplam 13 şirket dernekleşmiş bulunmaktadır.[2]
Hiç şüphesiz sosyal bir varlık olan her bir insan tek başına barınma, yeme, giyim, eğitim ve güvenlik vb. birçok maddi ve manevi ihtiyaçlarını karşılaması mümkün değildir.
İşte “devlet” dediğimiz teşkilatın varlık nedeni insanoğlunun bu ihtiyaçlarından zuhur etmiştir. Burada ihtiyaçların nasıl karşılanacağı ve nasıl dağıtılacağı konusu çok önemlidir.
Bunun için adalet olmadan asla olmaz. Zira “Adalet mülkün temelidir.”
Devletin adaleti icra etmesi için hukuk ve yasalara ihtiyacı vardır. Hiç şüphesiz yasalar ve hukuki metinler önemlidir, ancak en önemlisi adil olmasıdır. Seleflerimiz: “Adalet, idare ve yöneticilerin süsüdür” ve “Adalet devletin can suyudur, gıdasıdır. O yok oldu mu hayat ölür.” Demişlerdir. Nitekim tarihte adil yönetim ve devletlerin ömrü uzun olmuş, ahalisi mutlu olmuştur. Adaletsiz devletlerin ise ömrü kısa sürmüş, adaletten mahrum ülkelerin ahalisi perişan olmuş, hayat kendilerine âdete cehennem olmuştur.
Yaşadığımız modern zamanların en temel sorunları hiç şüphesiz sosyo-politik, iktisadi ve kültürel eşitsizlikler ve adaletsizliklerdir. Özellikle bugün hem yerel, hem ulusal, hem de küresel boyutlarda var olan eşitsizlik ve adaletsizliklerin çoğu güçlerini çıkarılan yasalardan almaktadır. Bu ise tam bir zulümdür. Evet, bir ülkede zulüm yasalardan güç alıyorsa orada ölmek, yaşamaktan evladır. Ne yazık ki ülkemizde de birçok yasal mevzuat ve yönetmelikler adalet ilkesi ile bağdaşmamaktadır. Tıpkı 5411 sayılı kanunun 143 ve 93 maddeleri gibi… Bu yönetmelik yasal olabilir ancak adil değildir.
Bankalar, kimi zaman faizle(ki bu İslami olarak haram, insani olarak zulümdür. Bu konuya ayrıca değineceğiz), kimi zaman da faizsiz mevduat toplayarak, kredi adı altında ihtiyacı olan iş adamlarına belli faiz oranları ile borç olarak vermektedir.
Yerel ve küresel kapitalist sermaye sahiplerinin mal ve finans piyasalarında yaptıkları spekülasyon ve manipülasyonlar neticesinde faizle kredi alıp iş yapan esnafların ve vatandaşların ticari iş ve ödeme dengelerini bozmaktadır. Faizli borçlar katlanmakta, hata faizin faizi(birleşik faiz) alınmaktadır. Biriken borçlar ödeyemeyince alacaklı banklar icra takipleri neticesinde(mahkeme masrafları, avukat ücreti posta ve matbu evrak ücretleri vs.) borçluların sosyo-iktisadi ve psikolojik hayatları mahvolmaktadır. İşte bankalar çıkarılan bu yönetmelikle, 2 veya 3 yıl içinde tahsil edemedikleri alacaklarının % 80 ile 90’nında vazgeçip bu şirketlere ihale ile satmaktadırlar. Borçlular bu kez bu şirketlerin(varlık yönetim şirketleri) havale edilmektedir. Yasa ile alacaklılar ve tahsildarlar değişmiştir. Borçluların çilesi ise katmerleşerek devam etmektedir. Bir sonraki yazıda inşallah bu mağdurları yazmaya çalışacağız.
Şimdi soruyoruz? Bu yasal düzenleme ile bankalar(çoğu faiz olan alacaklarının % 80-90’ından vazgeçmek suretiyle ki şirketlere zaten bu oranlarda satış yapılmaktadır.), borçluları çağırıp aynı koşullarda ihale/ teklifini kendilerine yapması daha adil ve makul değil mi?
“Bakınız biz bu alacaklarımızı tahsil edemiyoruz, bunları şu koşullarda ihale edeceğiz, siz bu koşullarda ödeme yapacaksanız sizlere verelim” demesi daha doğru ve adil olmaz mı?
Öncelik onların hakkı değil mi?
Böyle olması gerekmiyor mu?
Bunca formalite ve aracılara ne gerek var?
Ey Vatandaşa vekillerin doluştuğu meclis!
Vatandaşlara bu kıyağı yapmanız daha iyi değil mi?
Vatandaşlardan bu hakkı neden esirgiyorsunuz?
Zulmü yasalarla niçin koruyorsunuz!
