Bir cenaze evindeydik, içeri giren herkes selam veriyor, vefat edenin oğluna; “Allah rahmet eylesin, başınız sağ olsun...” diyordu. Yine birisi girdi, taziyelerini bildirdikten sonra bir de; “Allah bu acınızı unutturmasın!” dedi. Genç yaştaki cenaze sahibi galiba bu sözden bir şey anlamadı hatta kötü bir anlam çıkarmış olmalı ki yüzü değişti, ben dışarı çıkarken yaklaştı, kolumdan tuttu ve yavaşça; “Hocam, bu adam ne demek istedi böyle, beddua mı etti?” dedi. Ben de tebessüm ettim; “Allah bu acınızı unutturacak başka acılar vermesin demek istedi” deyince gencin yüzündeki tedirginlik gitti, o da tebessüm etti.

Evet, biz her acıdan sonra böyle dua etmeyi de unutmayız; “Allah bu acıyı unutturmasın” deriz.

Unutturur mu? Hem de nasıl unutturur bir başka acıyla. Cenazeden başladık yine onunla devam edelim. Hepimizin dikkatini çekmiştir; memleketlerine yakınlarının cenazesine giderken trafik kazasında hayatlarını kaybedenler acılara acı katıp asıl cenazeyi unutturur öyle değil mi?

Dediğimiz gibi; Rabbim bu acılarımızı unutturmasın, yani başka acılar vermesin.

Gelelim asıl söyleyeceklerimize; iki yıldan fazla Gazze’nin acısını yaşıyorduk, şimdi neredeyse onu unutturacak veya ikinci plana itecek Sudan acısını yaşamaya başladık, Rabbimiz tez zamanda bu acılarımızı dindirsin.

Ve şimdi de hiç beklenmedik ve ortada bir şey yokken başımıza gelen uçak kazası. Bu ülkenin güçlükle yetiştirdiği biri birinden kıymetli yirmi insanı kaybetmenin verdiği acı. Allah rahmet eylesin. Eğitim uçuşu yapan bu uçakları biz her gün Kayseri semalarında izleriz. Erkilet hava üssünde çalışan yakınlarımız ve sohbet arkadaşlarımızdan oradaki ciddi ve titiz çalışmalardan az çok haberdarız. Yurt içinde ve yurt dışındaki her felâkette bu uçakların havalandığını biliriz. Rabbimizden bir daha rahmet diliyoruz ve bu acıları unutturacak başka acılar vermemesini niyaz ediyoruz.

Gazze ve Sudan gibi asıl büyük acılarımıza dönmek ve bir şeyler yapabilmek için yapıyoruz duamızı, bu düşüncelerle herkesin cumasını tebrik ediyoruz!